Τα δίδυμα από τη Δράμα που αγάπησε η Θεσσαλονίκη
-
- юли 17, 2025
Όλη η Θεσσαλονίκη τους ήξερε. Ο Ανεστής και ο Μιχάλης Κοντής – τα αδέρφια που ήταν πάντα μαζί, πάντα χαμογελαστά, πάντα στην καρδιά κάθε πολιτιστικής ή κοινωνικής εκδήλωσης της πόλης. Αν και γεννημένοι στο Προσοτσάνη της Δράμας, έγιναν κάτι παραπάνω από Θεσσαλονικείς – έγιναν σύμβολα ανθρώπινης καλοσύνης, περιέργειας, αυτής της απλής, σχεδόν παιδικής συμμετοχής στη ζωή, που δεν ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα, παρά μόνο να είναι μέρος της.
Η είδηση του θανάτου του Ανεστή Κοντή συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη με καθυστέρηση. Πέθανε τον Αύγουστο του 2024, αλλά η οικογένεια επέλεξε να μην ανακοινώσει την είδηση, για να προστατεύσει τον Μιχάλη, του οποίου η μνήμη και η υγεία είναι ήδη εύθραυστες. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε μόλις στις 9 Ιουλίου 2025 – και η πόλη πάγωσε. Σιωπή και δάκρυα – γιατί ακόμη κι αν δεν τους είχες μιλήσει, τους είχες δει. Σε πορείες, διαδηλώσεις, στο θέατρο, σε φεστιβάλ, στα πιο ζωντανά σημεία της κοινωνικής ζωής της Θεσσαλονίκης. Με την χαρακτηριστική τους καλοσύνη, τη φανατική τους αγάπη για το θέατρο, το ελαφρύ τους βήμα και το βλέμμα γεμάτο εμπιστοσύνη στον κόσμο, ήταν σαν ζωντανοί δείκτες προς την καλύτερη πλευρά της ζωής.
Γεννημένοι στις 15 Μαρτίου 1952, τα δίδυμα μεγάλωσαν σε οικογένεια ζαχαροπλάστη – ο πατέρας τους, Κώστας, που αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε στο γνωστό ζαχαροπλαστείο «Φινό». Διέκοψαν το σχολείο νωρίς – από την τετάρτη τάξη – λόγω δυσκολιών στην ομιλία και τη μάθηση. Αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να μορφωθούν με τον δικό τους τρόπο. Μέσα από την τηλεόραση, τις ειδήσεις, την παρατήρηση, τις ανθρώπινες συνομιλίες. Ο κόσμος της γνώσης δεν ήταν κλειστός γι’ αυτούς – απλώς η πόρτα του ήταν διαφορετική.
Το θέατρο ήταν η μεγάλη τους αγάπη. Γενιές ηθοποιών και πολιτιστικών ανθρώπων τους θυμούνται ως πιστούς θεατές και συνοδοιπόρους στην ψυχή. Η παρουσία τους είχε γίνει μέρος της τελετουργίας κάθε πρεμιέρας. Ο θρύλος λέει για την εμφάνιση της Μελίνας Μερκούρη στην πόλη – όταν τα δίδυμα την πλησίασαν, η ασφάλεια θέλησε να τους απομακρύνει, αλλά η ηθοποιός τους αναγνώρισε με το όνομά τους και τους χαιρέτησε με θερμό χαμόγελο. Τέτοια ήταν η δύναμή τους – όχι επίσημη, όχι εξουσιαστική, αλλά ανθρώπινη και εγκάρδια.
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους, ο Ανεστής και ο Μιχάλης αφηγούνται την παιδική τους ηλικία, γεμάτη παγωτό και γλυκίσματα, για τα δύσκολα χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση του πατέρα τους, για τη μητέρα τους Ελένη – «κυρία Ελένη», όπως την αποκαλούν με αγάπη – που μέχρι το τέλος φρόντιζε να μην τους λείπει τίποτα. Ο χαμός της πριν ένα χρόνο τους συνέτριψε. Από τότε το σπίτι τους παρέμεινε βυθισμένο στη σκιά της θλίψης, αλλά συνέχισαν να ακολουθούν πιστά τις συνήθειες και τις οδηγίες της. Ο ένας καθαρίζει, ο άλλος πλένει, η τηλεόραση λειτουργεί συνεχώς, γιατί η σιωπή είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
Οι βόλτες τους στην πόλη παρέμειναν καθημερινό τελετουργικό. Από το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Ολγας μέχρι τη θάλασσα – η αγαπημένη τους διαδρομή. Συναντούν ανθρώπους, τους χαιρετούν, κάνουν σύντομες συζητήσεις. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ – δεν το χρειάζονταν. «Είχαμε την αγάπη του κόσμου και της γειτονιάς. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα», λένε. Και η γειτονιά τους τους αγαπούσε. Οι γείτονες τους πρόσεχαν, τους ρωτούσαν αν είναι καλά, αν έχουν ανάγκη κάτι. Μια σχέση ανθρώπινη, όπως σπάνια συναντάς σήμερα.
Μετά τον θάνατο του Ανεστή, ο κόσμος του Μιχάλη έγινε πιο ήσυχος, πιο εύθραυστος. Κι όμως, μέσα του αντηχεί η κοινή τους ιστορία – γεμάτη αρώματα ζαχαροπλαστείου, θεατρικούς προβολείς, πολιτικές πορείες, ηλιόλουστες βόλτες και μια απίστευτη ικανότητα να είναι μέρος όλων, χωρίς να ζητούν τίποτα. Η Θεσσαλονίκη έχασε ένα ζωντανό σύμβολο. Αλλά η μνήμη των δίδυμων από τη Δράμα που αγάπησε η πόλη θα μείνει για πάντα – σαν ανάμνηση που δεν θλίβει, αλλά ζεσταίνει.
Be the first to leave a review.
