Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Η παράλογη αγάπη για τα παιδιά τα καθιστά ανίκανα στη ζωή»
-
- юни 28, 2025
Έχω παρατηρήσει ότι τα σημερινά παιδιά, ιδιαίτερα αυτά που έχουν μόρφωση, διαφθείρονται στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους. Και παρόλο που είναι καλά παιδιά, γίνονται ανίκανα για οτιδήποτε. Δεν μπορούν να σκέφτονται, περιπίπτουν σε μια αναισθησία. Τα καταστρέφουν και τα χαλούν οι ίδιοι τους οι γονείς. Επειδή οι γονείς έχουν ζήσει δύσκολα χρόνια, θέλουν τα παιδιά τους να μη στερηθούν τίποτα. Δεν αναπτύσσουν σε αυτά τη φιλοτιμία, ώστε τα παιδιά να χαίρονται όταν υπομένουν στερήσεις.
Βέβαια, οι γονείς το κάνουν αυτό με καλή πρόθεση. Να στερήσεις τα παιδιά σου από κάτι, χωρίς αυτά να καταλαβαίνουν γιατί, είναι βάρβαρο. Αλλά ας τα βοηθήσουν να αποκτήσουν μοναχική συνείδηση και τα ίδια τα παιδιά να χαίρονται όταν υπομένουν κάποια στέρηση – αυτό είναι πολύ ωφέλιμο.
Σήμερα, με την καλοσύνη τους, με την παράλογη καλοσύνη τους, οι γονείς είναι η αιτία που τα παιδιά τους γίνονται ανόητα. Συνηθίζουν να τους προσφέρουν τα πάντα στο πιάτο, ακόμα και ένα ποτήρι νερό δεν σηκώνονται να πάρουν, αλλά τους το φέρνουν, για να διαβάζουν τα μαθήματά τους και να μη χάνουν χρόνο, και με αυτόν τον τρόπο τους σακατεύουν – και τα αγόρια και τα κορίτσια. Αργότερα τα παιδιά, ακόμα και όταν δεν διαβάζουν τα μαθήματά τους, θέλουν τα πάντα στο πιάτο.
Και το κακό συνήθως ξεκινάει από τις μητέρες. «Εσύ, παιδί μου, διάβαζε, εγώ θα σου φέρω τις κάλτσες και θα σου πλύνω τα πόδια. Πάρε γλυκά, πάρε καφέ!» Και τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πόσο κουρασμένη ήταν πριν από αυτό η μητέρα τους, όταν τους προσφέρει όλα αυτά, επειδή τα ίδια δεν κοπιάζουν. Μετά αρχίζουν – πιάτα μιας χρήσης, ρούχα μιας χρήσης, αρχίζουν να τρώνε πίτσες – ούτε καν μπορούν μόνα τους να τις τυλίξουν σε μια χαρτοπετσέτα!… Και έτσι γίνονται εντελώς ανίκανοι άνθρωποι. Μετά βαριούνται ακόμα και να ζήσουν. Αν τους λυθεί το κορδόνι του παπουτσιού: «Μαμά, δέσε μου το κορδόνι» – φωνάζουν! Εν τω μεταξύ το πατάνε! Τέτοια παιδιά τι επιτυχία και τι πρόοδο έχουν; Ούτε για οικογένεια κάνουν, ούτε για μοναχική ζωή.
Γι’ αυτό λέω στις μητέρες: «Μην αφήνετε τα παιδιά να διαβάζουν όλη μέρα. Από το πολύ διάβασμα ζαλίζονται. Ας ξεκουράζονται δεκαπέντε λεπτά, μισή ώρα, για να κάνουν και κάποια δουλειά στο σπίτι, να ξεκουραστούν λίγο».
Αυτή η κακή συνήθεια των σημερινών νέων μεταφέρεται και στον μοναχισμό. Και μπορείτε να δείτε σε ένα μοναστήρι να υπάρχουν επτά γραμματείς – και όλοι νέοι και μορφωμένοι, και εκτός από αυτούς υπάρχει και ο παλιός γραμματέας. Κάποτε υπήρχε ένας γραμματέας, και αυτός δεν είχε τελειώσει καν το γυμνάσιο, αλλά έκανε όλη τη γραμματειακή δουλειά. Ενώ τώρα για μια εβδομάδα πνίγονται στη δουλειά, και ούτε καν μπορούν να εκτελούν τα μοναχικά τους καθήκοντα, και επιπλέον τους βοηθάει και ο παλιός γραμματέας!
Πόσο μου ήταν ωφέλιμο το ότι ως μικρό παιδί πήγαινα στην εκκλησία! Στο δημοτικό σχολείο είχαμε έναν καλό δάσκαλο, ο οποίος επίσης μας βοηθούσε. Μας δίδασκε εθνικά τραγούδια και εκκλησιαστικούς ύμνους. Τις Κυριακές στην εκκλησία ψάλλαμε τη δοξολογία, «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου…», «Άγιος ο Θεός», τον χερουβικό ύμνο.
Τα κορίτσια τραγουδούσαν επίσης; Ναι, όλα τα παιδιά μαζί.
Κάποτε η εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω της, στην αυλή της εκκλησίας. Όταν υπήρχε εκκλησιαστική εορτή, οι δάσκαλοι μας οδηγούσαν στον ναό, ανεξάρτητα αν μπορούσαμε να χάσουμε κάποιο μάθημα. Ο δάσκαλος προτιμούσε να χάσει μια ώρα, αλλά τα παιδιά να εκκλησιαστούν. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μάθαιναν, αγιάζονταν, γίνονταν αρνάκια. Είχαμε και έναν Εβραίο δάσκαλο, αλλά αυτός δεν μας δίδασκε θρησκευτικά· ερχόταν μια δασκάλα να μας τα διδάξει. Αν και ήταν Εβραίος, μας οδηγούσε στην εκκλησία. Και στον ναό όλα τα παιδιά στεκόμασταν όρθια, σιωπηλά.
Και βλέπω σήμερα, όταν απομακρύνουν τα παιδιά από την εκκλησία, πόσο έχουν σκληρύνει! Ενώ στην εκκλησία το παιδί θα ηρεμήσει, θα γίνει καλό, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται. Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν στην εκκλησία, για να μην πέσουν κάτω από κάποια πνευματική επιρροή! Από άλλες ανοησίες όχι μόνο δεν τα απομακρύνουν, αλλά μάλιστα τους τις διδάσκουν! Και δεν καταλαβαίνουν ότι τα παιδιά, αν επηρεαστούν από την Εκκλησία, από την πίστη, τουλάχιστον δεν θα κάνουν αταξίες, θα είναι υπάκουα, θα είναι επιμελή στα μαθήματά τους, δεν θα είναι μπερδεμένα όπως τώρα. Μέχρι να μεγαλώσουν, θα έχουν διαμορφώσει σωστή θέση και στα εθνικά ζητήματα, δεν θα μπλέκονται με κακές παρέες, με ναρκωτικά, ώστε να γίνουν ανίκανα. Όλα αυτά δεν θα είναι μια προϋπόθεση για να γίνουν καλοί άνθρωποι; Αυτό τουλάχιστον δεν μπορούν να το καταλάβουν; Δεν μπορούν να το εκτιμήσουν;
Αλλά ο σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία. Δηλητηριάζουν και θολώνουν το μυαλό τους με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν την πίστη τους. Τα εμποδίζουν στο καλό, για να τα κάνουν ανίκανα για οτιδήποτε. Από μικρά τα καταστρέφουν. Και τα παιδιά, βέβαια, από αρνάκια, γίνονται κατσίκια. Αργότερα αρχίζουν με μανία να επικρίνουν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους και τους κυβερνώντες. Ανατρέπουν τα πάντα: διαδηλώσεις, καταλήψεις, απουσίες από τα μαθήματα. Και στο τέλος, όταν φτάσουν στο σημείο να ξεκοιλιάσουν και αυτούς που τους κυβερνούν, τότε και σε αυτούς θα έρθει ο νους.
Από το βιβλίο: «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» – Λόγοι, Τόμος 1
Be the first to leave a review.
